کلارینت یا قره نی در میان سازهای بادی چوبی نسبتاً تازه وارد است. به طور کلی گفته می شود که توسط ساز ساز نورنبرگ، یوهان کریستف دنر، در آغاز قرن هجدهم اختراع شده است. ساز مشابهی – Chalumeau – قبلاً وجود داشت. با این حال، اگرچه شالومو در رجیسترهای پایین تر صدای خوبی داشت، کلارینت کیفیت صدای غنی را در هر دو رجیستر پایین و بالا داشت. این حقیقت که نام «کلارینت» در اصل به معنای «ترومپت کوچک» (کلارینو به معنای شیپور) بوده است، احتمالاً به این ویژگی کلارینت نیز مربوط بوده است.

خانواده کلارینت از تعدادی ساز مشابه تشکیل شده است. این شامل سازهایی در اندازه های مختلف، مانند کلارینت پیکولو (یا کلارینت اکتاو)، کلارینت آلتو، کلارینت باس، و کلارینت کنترباس و همچنین سازهایی است که ساختار آنها کمی متفاوت است، مانند هورن باست. بوق باست با لوله خمیده اش در نیمه دوم قرن هجدهم اختراع شد و عمدتاً در آثار آهنگسازان کلاسیک استفاده می شد.
همچنین ابزارهایی با اندازه یکسان وجود دارند که دارای لوله هایی با طول های مختلف هستند. به عنوان مثال، انواع مختلفی از کلارینت سوپرانو در حال استفاده است، با طول لوله از لوله C (کوتاه ترین لوله) تا لوله G (طولانی ترین). با این حال، کلارینت سوپرانو B♭-tube (B♭ major) و کلارینت سوپرانو A-tube (A major) در حال حاضر محبوب ترین ها هستند.
کلارینت با استفاده از یک نی تکی متصل به دهانه صدا تولید می کند. کلیدها به بخش استوانه ای که به عنوان سوراخ شناخته می شود وصل می شوند و برای تغییر گام استفاده می شوند. تا نیمه اول قرن هجدهم، کلارینت تنها دو کلید داشت. با این حال، سپس به تدریج کلیدهای بیشتری به ساز اضافه شد تا نوازنده کلارینت قادر به نواختن مقیاس‌های رنگی و تمیز کردن نت‌ها راحت‌تر باشد.

اولین ضبط کلارینت باس از فرانسه در اواخر قرن هجدهم منتشر شد. می دانیم که فردی به نام ژیل لوت بود که برای اولین بار ابزاری به نام Basse-Tube را ساخت. از آنجایی که مدل کلارینت در آغاز قرن هجدهم ساخته شد، ابزاری که تبدیل به کلارینت باس شد، تنها حدود 100 سال بعد ساخته شد. با این حال، در ابتدا به عنوان یک ساز موفقیت چندانی نداشت.
تا قرن بعد بود که کلارینت باس که امروزه می شناسیم، با کلیدهای بزرگ و بدنه لوله ای مستقیمش، برای اولین بار توسط آدولف ساکس در سال 1838 ساخته شد. این زمانی بود که این ساز برای اولین بار شکل فعلی خود را به خود گرفت.
اولین قطعه موسیقی که دارای کلارینت باس بود، Les Huguenots از Meyerbeer بود که شامل یک تک نوازی طولانی برای این ساز در مرحله پنجم است. این ساز متعاقباً به شکل کنونی خود در کنار کلارینت B♭ ساخته شد و با استفاده از سیستم بوهم و سیستم